OWIES BRETON
- Odmianę charakteryzuje wysoka plenność na terenie całego kraju. Breton to owies o wczesnym terminie kłoszenia i dojrzewania. Rośliny są średniej długości o dobrej odporności na wyleganie oraz o barzdo dobrej odporności na rdzę wieńcową i rdzę źdźbłową.
Hodowla nasion: Danko
Właściwości:
- Żółtoziarnista odmiana owsa.
- Odmianę charakteryzuje wysoka plenność na terenie całego kraju.
- Breton to owies o wczesnym terminie wiechowania i dojrzewania.
- Rośliny są średniej długości o dobrej odporności na wyleganie oraz o bardzo dobrej odporności na mączniaka prawdziwego, rdzę koronową i rdzę źdźbłową.
- Ziarno jest grube (wysoka MTZ) i dobrze wyrównane.
- Odmiana o średnim udziale łuski.
- Zalecana norma wysiewu, przy optymalnym terminie siewu wynosi 400-450 kiełkujących nasion na 1m2 (ca. 150-170 kg/ha).
- Termin wiechowania: wczesny
- Termin dojrzewania: wczesny
- Długość źdźbła: średnie
- MTZ: wysoka
- Zawartość białka: 8.0 (wysoka)
- Zawartość tłuszczu: 4.0 (dobra)
- Gęstość ziarna: 7.0 (wysoka)
- Odporność na wyleganie: 6.3 (dobra)
- Mączniak prawdziwy: 7.9 (wysoka)
- Septorioza liści: 7.7 (dobra)
- Rdza źdźbłowa: 7.6 (dobra)
- Helmintosporioza: 7.7 (dobra)
Zalecenia uprawowe
Wymagania:
Owies udaje się na wszystkich glebach – od piaszczystych do gliniastych, pod warunkiem, że nie są to gleby zbyt suche. Owies ma bardzo duże wymagania wodne, dlatego też na glebach suchych daje mniejsze plony. Może być uprawiany na glebach zarówno o odczynie kwaśnym, jak i obojętnym. Plonuje wysoko na glebach kompleksu zbożowo-pastewnego mocnego.
Przygotowanie gleby:
Uprawę wykonuje się w dwóch terminach: jesienią i wiosną. Jesienią – w celu spulchnienia wierzchniej warstwy gleby, co sprzyja magazynowaniu wody przez okres zimy. Wiosną – w celu przygotowania gleby pod zasiew. Jesienią wykonuje się orkę przedzimową lub podorywkę i orkę przedzimową. Samą orkę stosuje się po roślinach późno schodzących z pola: burakach, ziemniakach i poplonach ścierniskowych. Po przedplonach zbieranych wcześniej, wykonuje się podorywkę z jej bronowaniem, a dopiero późną jesienią – orkę przedzimową. W celu maksymalnego ograniczenia strat wodnych w glebie wiosenne uprawy przedsiewne należy ograniczyć do niezbędnego minimum tzn. włóka + płytka uprawa agregatem (5–6 cm) lub wykonać bezpośrednio siew agregatem uprawowo-siewnym.
Nawożenie:
Wysokość nawożenia mineralnego zależna jest od przedplonu, zasobności gleby i przewidywanego plonu. Orientacyjne dawki nawozów powinny wynosić 50–90 kg N, 35–70 kg/ha P2O5 i 60–100 kg/ha K2O. Przyjmując nawożenie 90 kg/ha N, należy zastosować 2/3 dawki przedsiewnie i 1/3 pogłównie w fazie strzelania w źdźbło. Nawozy fosforowe i potasowe stosuje się przed siewem w całości. Muszą być dobrze wymieszane z warstwą orną gleby. Wśród roślin zbożowych owies ma największe wymagania w stosunku do magnezu (20–25 kg/ha MgO). Wapnowanie należy stosować regularnie, co 4 lata, w zmianowaniu stosując: na gleby cięższe – wapno palone,
a na gleby lżejsze – wapniak mielony.
Siew:
Wczesny wysiew zapewnia roślinom więcej wody znajdującej się w glebie, przedłuża ich okres wegetacji, a tym samym okres pobierania pokarmów. Stąd też siewy jak najwcześniejsze są bardzo korzystne. Wśród zbóż jarych, pszenica i owies najsilniej reagują obniżeniem plonów na opóźniony siew. Siew owsa należy wykonać jak najwcześniej, zaraz po obeschnięciu roli. Opóźnienie terminu siewu poza pierwszą dekadę kwietnia powoduje obniżkę plonu ziarna. Prawidłowość ta nie dotyczy owsa nieoplewionego.
Zmianowanie:
Dla owsa dobrym przedplonami są: buraki cukrowe i pastewne, kukurydza uprawiana na ziarno i kiszonkę, późne odmiany ziemniaków, wieloletnie rośliny motylkowe przyorane późną jesienią, późno dojrzewające rośliny strączkowe, a także poplony ścierniskowe.
